Zondag 16 oktober 13e wandeldag

28 gasten uit 14 verschillende landen zijn hier afgelopen nacht geweest. Ernesto de eigenaar is de oudste hier vandaag, 85 jaar. Hij vertelt zijn verhaal over het ontstaan en de filosofie achter dit hostel.

Zijn grootouders hadden 15 kinderen. Zijn moeder was de jongste van die 15. Ernesto is de 4e van de 5.  Hij was 8 jaar oud toen zijn ouders hiernaartoe zijn gekomen na de oorlog. Naar de provincie  Cantabria. Ernesto heeft veel gezien van de wereld en treft nu hier pelgrims vanuit de hele wereld. Hij is vanaf zijn 25e jaar priester. In het eerste dorp waar hij gestart is Picos de Europa kwam hij erachter dat de bewoners allemaal analfabeet waren. Daar ontdekte hij de universiteit van het leven, dat de mensen elkaar hielpen zonder er iets voor terug te vragen. Solidariteit  en elkaar helpen werd zijn motto. Maakte de verschillen in veel landen mee. Vooral Latijns Amerika. Kwam terug naar Spanje en creëerde hier het hostel 40 jaar geleden. Er waren nog geen pelgrims, werden cursussen gegeven voor gasten vanuit de hele wereld. 23 jaar geleden ook voor pelgrims mogelijk om hier te overnachten. In 2019  meer dan 100.000. COVID zorgde ervoor dat dit in 2020 nihil was. In 2021,  1480. In 2022 is weer een stijgende lijn te zien. Ernesto  vind het fijn dat mensen hier tot zichzelf kunnen komen. De ronde ruimte (ermita) waar hij zijn verhaal vertelt, vind hij de meest belangrijkste ruimte hier, met wandschilderingen op de muren die de camino ( weg) van het leven weergeven.  Samen op weg, kijken, delen, dat geld niet het belangrijkste is. Elkaar helpend, samen eten, tevreden zijn. Er is meer te zien achter de horizon, wanneer je verder wilt kijken en wilt zien. El camino de la Vida. “De weg van het leven”.

 Voor mijn gevoel toch met een Christelijke inslag. Het verhaal van Ernesto duurt meer dan een uur. Een Spanjaard die ook pelgrim is en hier overnacht heeft geprobeerd het hele verhaal te vertalen in het Engels. Hierna gingen we met z’n allen eten. Er is een aparte tafel voor de vegetariërs onder ons. Toevallig hebben wij hiervoor gekozen. Pompoensoep, linzentopf en yoghurt na. De expositie die wij gisteren bezocht hebben in de kerk San Julian is door Ernesto samen gesteld met tekeningen, verhalen en anekdotes van zijn gasten uit het gastenboek. Een indrukwekkend geheel is het geworden.

Hij heeft ook een boek geschreven over zijn werk. Los Ultimos Pastores de Los Picos de Europa.                                                Ik schrijf in zijn gastenboek: “VIER het leven pluk de dag GENIET zolang je leven mag”. Ernesto vraagt of ik het kan vertalen. Dat zal mij niet lukken, een andere pelgrim doet dit voor mij in het Spaans. Krijg een dikke knuffel🤓Het ontbijt is stukjes stokbrood met een soort tomaten smeersel voor erop. Kleine koekjes met een vulling van maïs. Genoeg om te starten. Buiten is het heel vochtig. Met natte was aan de rugzak vertrekken we om 8.30 uur op weg naar de kust. Loop het eerste stuk met Dustin. Hij werkt in ziekenhuizen op de eerste hulp. Steeds ergens anders zodat hijzelf kan bepalen wanneer hij werkt en vakantie nodig heeft. Had pas nog in Haïti gewerkt. Lekker toch zo’n vrij leven. Werken wanneer je geld nodig hebt. Kim en Henri staan al te wachten met hun kinderen. Beiden zijn eveneens verpleegkundige. Ze hebben zich leren kennen tijdens de opleiding en zijn bevriend gebleven. Een Spaanse die lint gespannen heeft over de weg voor haar koeien wijst ons de weg naar de kust.

Loeiende koeien begeleiden ons. Een slak met huisje kruist het pad. Rechts de beukende zee met prachtige rollende golven.

Betrap me erop dat ik af en toe in het Engels denk. Amezing, kwam eerst in mij op. Daarna wauw 🤩. We zijn tot nog toe geen enkele Nederlander tegen gekomen. Is weer een geliefd strand voor surfers, er staan ook veel camperbusjes. Trimmers, wandelaars  en mountainbikers maken ook gebruik van dit wandelpad prachtig hoog gelegen langs de zee. Er waait een straf windje vanaf het land naar de zee toe. Goed voor mijn natte was😉Herfst stijlloos, lijkt op een crocus bloeit uitbundig naast dit pad

. Op een mooi uitzichtpunt treffen we weer veel bekende van vannacht.

We nemen afscheid van Ronnie die morgen terug gaat naar Israël.      In Somo na een lange pauze gaan we met de boot over naar Santander. Nitha komt er ook net aan.

Ze is zo blij dat ze ons ziet. In Santander aangekomen via het park richting kathedraal. In het park staan bankjes met ernaast een aansluiting voor het opladen van de gsm. Moet niet gekker worden. Het loket voor een stempel bij de kathedraal is gesloten. Is dat pech hebben. Spreekt ons een echtpaar aan die horen dat we Duits spreken. Komt de vrouw toch uit Duitsland, is getrouwd met de man die bij haar is, al 46 jaar😊 Ze heeft hem leren kennen toen ze hier stage liep bij het Duitse consulaat. Ze wonen in de buurt van Bilbao. Er is nog een stel bij. De man gaat zorgen dat wij toch een stempel krijgen. En dat lukt.

Weer zo’n toevallige ontmoeting, dat er net iemand is die we nodig hebben . Om 15 uur is het 26 graden. De zon schijnt gelukkig niet. We hebben nog geen slaapplek. Net buiten Santander zijn we al met 7 pelgrims die een slaapplek zoeken. Er wordt druk overlegd en bekeken welke mogelijkheden er komen. De 1e is gesloten, de 2e neemt niet op, het 3e telefoontje is raak. Er wordt gereserveerd voor 7. Nitha en Klara ook een  jong meisje uit Tsjechië gaan voorop. Ze lopen veel sneller. Wij drieën volgen en Kim en Tom een stel uit Virginia. Het is meer dan 8 km verder door het achterland. Het lijkt erop dat alles wat van beton is opgefleurd dient te worden. Meest felle kleuren. Betekenis van de figuren?

Na 31 km arriveren we om 18 uur moe maar voldaan in het dorp Boo de Pielagos in naar het lijkt een heel nieuwe Albuerge “Piedad Villa Salva. Een opgemaakt bed, handdoek, avondeten en ontbijt voor €25,- wat wil een mens nog meer.

Het avondeten was heerlijk, salade met geitenkaas, frites een gebakken varkenslapje en  cornetto ijs na.😊