Vrijdag 21 oktober 18e wandeldag

De lichamelijke ongemakken gaan een rol spelen. Pijnlijke kuiten en af en toe gevoelloze voeten heeft Lydia last van.  Blaren die een rol spelen bij Marja.  Kreunen en steunend uit bed. Mijn dikke knieën zijn ‘s morgens weer beweeglijk. Tevens de vermoeide benen.  Leg ‘s nachts een deken onder de matras aan het voeteind. Helpt vind ik😊 De botten in de voeten zijn voelbaar. Gevoelige heupen en schouders van de rugzak. De bijtplek op mijn linkervoet is minder.

                                    “Pien is Pien en eeder veult ‘t zien”. Letterlijk en figuurlijk🤓                                       We ontbijten met hetgeen we nog hebben. De Italiaan die gisteren voor en dan weer achter ons liep is er ook. Hij vertelt van alles wat wij niet verstaan. Dustin tref ik ook nog.  Hij, Kim, Henri en hun kinderen willen vandaag minder lopen dan afgelopen dagen. Dat is ook ons plan. We gaan het zien. Vertrek om 9 uur en de poort gaat direct achter ons dicht. De natte was hang ik aan de rugzak. Helaas is mijn rode zakdoek verdwenen😩 Marja en Lydia gaan naar de haven voor het bekijken van de de Art of Stones. Geverfde rotsblokken. 

Ik kies voor de omwalling van de stad, bescherming tegen de zee. En zie de geverfde stenen van bovenaf.

Kom 3 Spanjaarden tegen uit de buurt van Valancia. Jozef, Antonio en Vincente. Jozef spreekt goed Engels. Zij lopen ieder jaar een stuk van de camino. Hebben de auto mee. Na een dagetappe nemen ze taxi, trein of bus naar waar de auto staat. Gaan met de auto het stuk wat ze gelopen hebben terug, pakken hotel of appartement, soms voor meer dagen en volgende dag hetzelfde. Hebben samen bij een Spaanse Bank gewerkt, door reorganisatie en een regeling kunnen stoppen met werken.  Na 4 km gaat de kustroute omlaag naar een baai, lopen daarlangs.

Daarna gaat de groene weg weer omhoog en omlaag en komen we uit op de gele route. Vele baaien volgen. Kijk uit op het gebergte Picos de Europa bij het dorpje Celorio.

Het standbeeld van de vrouw met een arm dat ik gezien heb in Castro Urdiales blijkt een Vissersvrouw te zijn, kwam oorspronkelijk uit Nederland en heette Cornelia Fischer. Door de holocaust in de oorlog arm verloren. Jozef heeft het opgezocht voor mij . Google find everything 😉zegt hij.  

Bij een bar langs de weg in Celorio zitten Marja en Lydia aan de koffie. Heb geen afscheid kunnen nemen van de drie heren. Hotels en campings lijken gesloten. De blauwe winde bloeit uitbundig op de rotsige muurtjes die overal in het landschap staan en tussen de huizen, vooral in de kleine dorpjes.

Een herdershond ligt uitgeblust of hij is al oud, aan de ketting bij een verlaten boerderij waar eveneens 4 jonge katten lopen.

We pauzeren rond 13 uur na 14 km, chocola, koekjes, 1/2 broodje met kaas en een appel. We delen alles 🤓 Muggen 🦟 zitten hier ook en ik wordt natuurlijk gestoken.

Er volgt een smalle strook land, waar zee, strand, spoor, provinciale weg en autoweg langs elkaar heenlopen. Wij lopen daartussen. Op de parkeerstrook staat een tot camper omgebouwde Franse bus. Op de achterkant staat: La vie est un voyage pas une destination: Het leven is een reis, niet een bestemming. Op de zijkant:  La maison de vacances. Het vakantiehuis.  De deur staat open en op het trapje naar binnen tig paar schoenen, schoentjes en  sloffen.

Om 14.30 uur na 17km restaurant Casa Raul.  We gaan toch iets fatsoenlijks eten. Geitenkaas salade en patates 😊 Ieder land heeft zo zijn eigen gebruiken wat eten betreft. We willen wachten met salade eten totdat de friet komt. Dat gaat niet. Eerst de salade op en dan komt de frites😉 Water vullen we aan een pomp op een pleintje en dan is het weer even opgang komen met lopen. Langs de buitenmuur van een huis een hele wand met Aloe Vera en de bloeiende bougainville ertussenin.

Wunderschön zegt de 78 jarige Duitse meneer waar ik gisteravond in onze Albuerge nog even met gesproken heb. Vanmorgen trof ik hem ook op de kustroute. Hij loopt nu een stukje met ons over. Heet Urt en komt uit Berlijn. Is 2 dagen in Lianes gebleven ook door voet probleem. Mocht zijn rugzak in de Albuerge laten staan. Van 9-14 uur zijn tijd ergens anders door brengen en dan terug komen. Draagt een tas in zijn hand. Lijkt me niet gemakkelijk. Klopt, daar zit zijn camera in met allerlei benodigdheden.  Komen allerlei leuke bezienswaardigheden tegen.  Huisje met boeken en nog van  alles erin, een  klein kapelletje met een kerststal. Bij een schuurtje allerlei  kinder speelgoed op een hoop.

Rond 16.30 uur zijn we in Nueva en komt Patricia uit Zwitserland aanlopen. Zij gaat ook naar Pieneres en heeft vanmorgen gereserveerd. Ze wil ook wel voor ons bellen, vol. Dan blijven we in Nueva na 21 km. Urt uit Berlijn is zo blij dat hij ons getroffen heeft en gaat mee naar het hotel op de hoek. €20,- p.p. Hij betaald €35,-. Vind het prima. Later komen nog meer pelgrims terug uit Pieneres om hier te slapen 😴