Vrijdag 28 oktober 25e wandeldag

Twee uilen laten zich nog horen wanneer we om 22.30 uur het licht uitdoen. In de nacht hoort Lydia een ander geluid. Kikkers 🐸 zegt Lucie ‘s morgens. Om 5 uur kraait de haan en de kippen kunnen aan hun dagelijks werk beginnen🤓.       De tafel staat gedekt en we kunnen rustig ontbijten met z’n vieren. Dit keer honing voor op geroosterd brood. En fruit om mee te nemen. Valt op dat er overal Ikea servies in de Albuerges staat.  Het is een landelijke omgeving waar we nu zijn. Hier zijn meer vliegen. Eentje beland jammer genoeg in mijn thee vanmorgen. 
Lucie en Simon hebben in 2017 dit leegstaande stationsgebouw kunnen huren van de spoorwegen. Ze hebben 2 jaar verbouwd en geverfd. In 2019 zijn ze de Albuerge begonnen. Lucie werkt nog als ingenieur. Ze had gisteren haar bedrijfskleding met lichtgevende strepen aan. Haar man komt oorspronkelijk uit Engeland en heeft ze in Spanje leren kennen toen ze haar Engels wilde bijspijkeren. Hij was haar leraar 👨‍🏫 
Het is een genot om met schone kleren te kunnen starten om 9 uur. Eerder heeft geen zin, het is nog donker. Het ziet grijs buiten.

Vannacht heeft het geregend. We volgen de kustroute die op en neer gaat door bosrijk gebied en smalle stenen paadjes.

 Liever dan langs de grote weg waar auto’s en fietsers rijden. De Buen camino app is een goede wegwijzer. Voor de diverse routes , waar je op dat moment loopt en overnachtings mogelijkheden. Het begint wat te miezeren. Met vooruitziende blik heb ik de regenhoes, voor vertrek al over de rugzak getrokken. Tijdens het lopen bedenk ik: Waarom kiezen we vaak voor de moeilijke route? Willen we ons bewijzen? Uitdaging? Nee, voor de rust, natuurschoon, uitdagender wegdek, geen auto’s, daarom lopen we hier. De schone kleding is  hierdoor niet schoon meer na de eerste 4 km😩 Een boer rijd mest uit op het land. Hier gelden zo te zien andere  regels dan in Nederland? De mest wordt niet ondergewerkt. In Ballota bij villa  Mercedes staat in de tuin een uil 🦉 uitgesneden uit een boomstam.

Het lijkt erop dat niemand thuis is. De buurman van de overkant die in zijn tuin aan het werk is, komt even kijken. Vraagt uit welk land we komen. Hij heeft 50 jaar geleden in Duitsland in de Ford fabriek in Keulen gewerkt. Spreekt nog een beetje Duits. Althans dat probeert hij nu😉 Vertelt dat het huis is van een Engelse en een stuk verder van de zus van die mevrouw. Dit is ook zijn tweede huis. Hij woont in Oviedo. We krijgen nog noten en een paar appels.

Dan gaat het regenen. Zit niets anders op dan de regencape aan te trekken. Goed uitkijkend op dit glibberige pad kom ik al glijdend uit bij zee met een formidabel uitzicht. Hoog boven op de rotsen kijkend naar beneden. Daar doen we het voor😉 

 De schoenen zitten onder de modder. Worden gauw genoeg schoon in het hoge natte gras en de waterstroompjes.  Na een half uur is de regen gestopt. Houd de cape nog even aan ivm de druppels die van de bomen vallen. Maar goed ook,  het begint weer te druppelen. Door kap van eucalyptus bomen is de markering weg. Rechts of links af?

Buen camino app zegt rechts richting zee. Klopt, even later bescheiden geel pijltje. Ook hier is het pad vernield door de zware machines die nodig zijn voor deze houtkap.

Het ruikt daarentegen, heerlijk. Langs de kant van de weg liggen dikke eucalyptus boomstammen.

Dat wordt onze pauze plek na 11 km. Het is ondertussen 13 uur. Marja loopt over de geasfalteerde weg vandaag ivm haar knie. Lydia en ik het moeilijk begaanbare kustpad. Valt mijn Zwitsers zakmes toch tussen de boomstammen. Dat ik meer dan 45 jaar geleden als cadeau kreeg voor mijn hulp in Genève met vakantiegasten van het Rode kruis.  Gelukkig kan ik er met mijn stok nog net bij. Zwermen 🐝 bijen of wespen (hoornaar) vinden de reuk van de eucalyptus stammen eveneens heerlijk. Het krioelt ervan rondom ons heen.

 In de verte hoor ik een doedelzak spelen. Het geluid lijkt  vanaf de zeekant te komen. Een heks bij een huis kijkt van bovenaf op ons neer.

De vlag van Asturië hangt erbij. Nog meer Halloween figuren kijken ons aan.

Op het witte kastje aan de muur staat Buzon pan ( brood brievenbus) niet voor de pelgrim. Geverfde bloempotten ook hier, als bruidspaar.

Gehoornde klaverzuring dat bij ons als onkruid groeit tussen stenen, in gazons hier in pot als zomerbloeier😉 Onkruid is het verzet van de natuur tegen de tuinman heb ik ooit ergens gelezen🤓

Overal slingers en vlaggen in Cadavedo. 

Vragen aan een politieagent de reden. Spreekt geen Engels. Dan aan andere bewoners die net over straat lopen. Morgen komt de King of Spain ( koning van Spanje) Philip op bezoek met de prinsessen daar Cadaveu uitgeroepen is tot mooiste dorp van Asturië wordt ons verteld.  

Heel tentenkamp staat opgesteld en overal ijzeren hekken langs de straat. Alles wordt gepoetst, gras gemaaid, straten schoongespoten. Grote happening gaat dit worden. 🤓 Bloeiende Aronskelk vol met slakken langs de kant. 

Tot nu toe veel bladeren maar geen bloeiende planten gezien. Grote fuchsia plant bij een  beekje, 

terwijl ik net aan Toos en Nan aan het denken ben  met al hun fuchsia’s  die gauw genoeg voor de winter allemaal naar binnen gehaald worden. Een hele hoop werk dat Nan nu zelf niet kan met z’n gebroken ribben door valpartij met snoeien van een boom. 
Aankomst in Albuerge Turistico La Yalga. Na 20 km om 16.30 uur. 

We hadden hier geboekt daar er voor ons gekookt zou worden. Dat is niet het geval. In de supermarkt om de hoek, annex boerenbond winkel halen we dan maar iets om te eten. Klant en klaarmaaltijden die in de magnetron kunnen. De eigenaresse doet dit voor ons, we mogen niet in de keuken. Tomaat erbij, paprika uit blik en een toetje dat lijkt op tiramisu.  Het restaurant aan de overkant ziet er vlgs. Patricia niet zo “schoon” uit. We zijn snel tevreden 😊. Buiten staat een bord dat het van hieruit nog 47 uur lopen is en 226 km. 

 Jacobus kijkt naar ons. De slaapplek  lijkt op bedsteden afgeschermd met gordijntjes. De rugzak mag niet mee naar boven, wat je nodig denkt te hebben doe je in een wasmand.