Donderdag 3 november 31e wandeldag

Gisteravond was het gezellig tafelen Lydia Martin en ik. Rond 19.15 uur gaan we lopend naar het volgend dorp ongeveer 500 meter verderop, waar een restaurant is. We mogen naar de eetzaal en bestellen het menu van de dag voor €13,- p.p. Wijn en water horen erbij.  Salade, kip en frites voor mij, Lydia kiest vis en Martin heeft iets van het varken en vermicelli soep vooraf. Hij had zich al dagen verheugd op soep. Het lukt en hij is als een kind zo blij. Martin ontdoet de vis voor Lydia vakkundig van de graat. Dagelijks werk voor hem wanneer hij werkt als ober in Bregenz in restaurant Paal 68. In dit restaurant is een hele ploeg mannen die ons gisteren voorbijreden in busjes, werkzaam bij een bedrijf dat hier windmolens plaatst. Ze komen uit verschillende landen, Colombia, Dominicaanse republiek en Spanje. De Spanjaard spreekt Engels, zo kunnen we van alles vragen en hij aan ons. Zal wel aan onze “zonnige blik” liggen al die aandacht🤓. 3/4 van de wijn van Lydia die over is,  een fles alleen voor haar is “net teveel” geven we af aan de 4 mannen naast ons, die zijn er blij mee😊. Wanneer het te hard waait kunnen ze niet werken. Waren bezig met wieken plaatsen. Lydia en ik zijn de enige vrouwen op de serveerster na, in dit restaurant. Meeste zijn werklieden die in het hotel slapen waar het restaurant bij hoort. Martin vertelt nog een anekdote wat hem afgelopen zomer is overkomen onder de noemer van : God straft onmiddellijk. Een groep dames die een uitje hadden naar de Bregenzer Festspiele, kwamen vooraf eten in hun restaurant. Ze waren zo onbeleefd en niks was goed geweest, dat hij het op een gegeven moment niet meer wist hoe de dames het naar de zin te maken. Normaal zegt hij, heb ik altijd een glimlach op mijn gezicht, nu lukte het echt niet meer.  Chef erbij gehaald. Samen gezorgd dat de dames  op tijd  waren voor de uitvoering die om 21 uur ‘s avonds begon.  Nadat ze weg waren rond 20.45 uur begon het te regenen. De enige avond dat het regende dit jaar.  Martin vond het geweldig, verdiende loon na zoveel ontevredenheid 🤩 Met  Google translate vraag ik aan de man in de bar, of we er kunnen ontbijten. Dat kan al vanaf 7 uur. Dat is voor ons te vroeg. Martin betaald de gehele rekening, wat niet de bedoeling was. Hij had zo’n mooie dag gehad met ons 😉 We hadden een “verschrikkelijke snurker” , op zaal waar 24 mensen kunnen slapen. Mijn oordopjes hebben een beetje geholpen. Lydia heeft beneden op een harde bank geslapen😩 Gelukkig is hij op de terugweg vanuit Santiago en zullen we hem niet meer treffen.  Vandaag wordt het eveneens geen lange etappe. Van Gontán naar Vilalba zal ongeveer 20 km zijn. We zullen zien. Een grijze regenachtige dag wacht ons op met motregen. We starten in de regencape.

 Vergeten ook nog eens de stokken, terug. Nog 140.097 km naar Santiago staat er vanaf de brug die we overgaan naar Abadin om te ontbijten. De eerste keer dat ik bocadillo, broodje kaas kan bestellen. Het is zoveel dat ik de helft meeneem voor onderweg😉 Marja geeft ons nog een toepasselijke Spaanse spreuk mee: “Al mal tiempo, buena cara”.  Zet bij slecht weer, een vrolijk gezicht op. Dit gaat zeker lukken😊 Om 9.30 starten we. Het is droog. Regencape kan voor even weg.

Door de regen van vannacht is het eerste pad zeer modderig, zeker daar waar koeien oversteken. Onder een brug. “Don’t give up “ en heel klein “or give up!” Niet van toepassing nu.

Staat eveneens een Franse spreuk: “ La grandeur d’un homme se measure à sa capacité à rêaliser combineert ik èst petit”.    Vertaald: “ De grootsheid van een man wordt afgemeten aan zijn vermogen om te beseffen hoe klein hij is”.  

Ik houd van toepasselijke zinnen en spreuken😉 Die geven me moed, zeggen hoe ik me voel of ergens overdenk. De Kesselse kevers op een muurtje rondom groententuin zijn er ook🐞

Het bos uitkomend over een heel oude stenen brug ( hoe oud zou die wel niet kunnen zijn?)

staan en liggend  in een wei 5 stieren met grote horens ons rustig herkauwend aan te kijken.

Bij een schuurtje hangen schelpen, armbandjes, wandelstokken en er staat een bankje bij.

Pauzeplek voor ons. We zetten het bankje buiten in het zonnetje dat net schijnt. Koop de cherrie tomaatjes die er staan en eten het stuk brood met kaas dat over is van vanmorgen😊 We hebben al 15 km gelopen in 3 uur, veelal over veldwegen.

Passeert een man uit Australië waar we een praatje meemaken en later nog een uit Canada die nu in Ribadeo gestart is. In april was hij al hier voor het eerste stuk, ging terug voor het huwelijk van zijn zoon. Overal in het landschap staan kruisen met of zonder beeltenis op. Betekenis? 

Sommige nieuw, de andere verweerd, met mos begroeid of afgebrokkeld. De groene kool die hier in de tuinen staat ziet er florissanter uit dan die ik gezien heb in het industriegebied na Gijón. Oogt mooi groen. PlantNet zegt de naam Brassica oleracea.

Bladeren worden van onder naar boven geplukt. Kippen vinden het ook lekker zag alleen de nerven nog in hun hok liggen. Om 14.30 uur en 21 km gelopen te hebben komen we bij de Albuerge van Vilalba aan. Een restaurant ligt 50 meter verder. Daar om 16 uur de keuken sluit en om 20 uur helemaal dicht gaat, gaan we eerst eten en daarna douchen. Als toetje Tarte de Santiago👍 Zodat we vanavond niet met een volle maag naar bed gaan.