Vrijdag 10e wandeldag Cesantes - Pontevedra 20 km

Gisteren was een speciale datum 23-3-2023. Tenminste wanneer je hierover nadenkt! 
Het avondeten was prima. Groentesoep , pasta met wortelen, ui, beetje paprika, tomatensaus en spruiten, heel apart combinatie. Rijstepap met kaneel na. Sirke eet met ons mee. Drinkt graag een glaasje wijn. En het praten wordt steeds meer en slechter te verstaan. We liggen daardoor om 21.30 uur in bed. Het ontbijt vanmorgen is sober. Geroosterd brood met jam. Genoeg om op te starten. De land en kustroute komen in Redondela samen. Meer pelgrims op de route, dat merken we gedurende de dag. De Duitse Britta, die hier ook sliep heeft het helemaal gehad op de camino en besluit naar huis te gaan. Voelt zich ziek. Kan gebeuren. Wil zich door de eigenaresse van de refugio naar Vigo laten brengen en dan met de trein naar Porto. Wij gaan pakken en voor we afscheid nemen zegt ze dat ze van gedachten veranderd is. Ze wil proberen om in Pontevedra te komen. Sirke zwaait ons uit en attendeert me op een gedicht van Herman Hessen, stuffen, in het Duits genaamd.

Ik zoek het op en vertaald gaat het over de kunst van het ouder worden. Janine noemt mij de lopende reporter😉 Hoe we het tot nu toe  gedaan hebben bevalt ons prima. De diversiteit van de overnachtingen, basic en betere. Pauzes onderweg, aantal te lopen km, we komen er samen uit. Direct na de start om 8.45 uur gaan we stijl omhoog over een asfaltweg dat overgaat in een bospad. Deels eucalyptus en dennen bos. Een vrouw met zelf gemaakte souveniertjes op een aanhanger staat op ons pad. Leuk om te zien, minder om nog meer gewicht te dragen. Voel me niet verplicht om te kopen ondanks de stempel.Langs de grote weg een gele en een blauwe wandelschoen vast gemaakt op het hek, verwijzend naar Fatima en Santiago.  Horreos (mais opslag) komen we steeds meer tegen en de typische Galicische  kruisen. In Arcade lopen we over de romeinse brug    de ( Ponte Sampoio) over de rivier de Rio Verdugo.Door smalle straatjes verder. Bij de voordeur van een huis staan 2 grote groene planten in een pot. Sier asperges heten ze. De bloeiende clivia staat ertussenin.Herinnerings borden en veelsoortige Jacobus afbeeldingen komen we tegen. Bij een tentje met weer allerlei zelfgemaakte Jacobelia krijg ik uitleg over een stuk alternatieve route die veel mooier zou zijn dan de oorspronkelijke route. We gaan het zien. Loop een tijdje met de Russische Elena over. Ze woont sinds 3 jaar met haar man in Valencia. Die heeft een water bedrijf in Sint Petersburg dat hij vanuit Spanje aanstuurt. Elena heeft voor haar kinderen gekozen en werkt niet meer als anesthesist. Zou ook moeilijk worden om haar diploma hier geregistreerd te krijgen. Wanneer ik besluit om te pauzeren loopt ze door.  Wegwerkers zijn aan een zo te zien groot project bezig. Janine heeft ook een wandelmaatje Monique uit Sint Willibrord Brabant.De eerste Nederlandse die we tegenkomen. Zie een aparte bloem staan, die ik eerder heb gezien, te ver van de weg af om een foto te maken. Nu staat hij daar op braak liggende grond, waarover we lopen om naar een café te gaan. De gewone adder tong. Monique heeft een gevleugelde uitspraak van haar moeder. “ Alles wat we doen en  waar we niet dood aangaan, daar worden we alleen sterker van”. Zij heeft diabetes en moet haar lichaam goed in de gaten houden.  Na de pauze komen we bij de keuze splitsing.  De normale route of de camino alternativo.  Hier gaan we voor. Perfecte keuze blijkt achteraf. De route is eveneens bewegwijzerd. Gaat door een bos met z’n fluitende vogels. Prachtig moerassig natuurgebied. Soms geen makkelijk pad met vrijliggende wortels, modderige stukken en stenen en een snel stromend riviertje erlangs. Het wordt steeds drukker op de route en we zien veel andere pelgrims. Zo loop ik nog een stuk met Antje uit de Algau, Beieren. Haar troffen we al in het pauze café waar ze in gesprek was met Sirke. 7 jaar geleden heeft ze een groot ongeluk gehad, waarvan ze nog steeds herstellende is. Tijdens een barbecue hadden haar kleren vlam gevat en was haar huid voor 80% verbrand. Niemand had verwacht dat ze het zou overleven. Revalidatie en operaties zijn nu haar leven. Maar ze leeft en kan weer lopen. Hier is ze super blij mee en dat ze zover is gekomen van niets meer kunnen tot de camino lopen.Komen prachtige muurtekeningen onder een betonnen brug tegen, waar auto’s overheen razen. We lopen in alle rust eronder door uitkomend in Pontevedra. Gaan opzoek naar slaapplek daar de komende km niets komt. Treffen we bij de kerk , Santuario de la Pelegrína, is de kerk van het heiligdom van de pelgrim, het stel uit Estland.Maken een praatje hoe het hen vergaat, halen een stempel in de kerk en krijgen een bidprentje mee van Onze Lieve vrouw van de goddelijke pelgrim. Vrij vertaald.Om 14.30 uur na 20 km komen we bij Hostal Acolá rooms. Midden in de oude stad. We zijn de enige gasten. Gaan de oude stad verkennen met z’n imposante soms slecht onderhouden gebouwen. En een terrasje nemen in het zonnetje op het grote plein. Plaza Peregrina. En wie treffen we , Miguel met weer een andere Duitse jongen, Frédéric uit Hamburg. Christian is een dag verder daar Miguel een dag extra in Redondela is gebleven. Een aantal ouderen zit eveneens te genieten in het zonnetje op het grote plein midden in de stad. Vol met duiven. In Duitsland noemt men ze, de ratten uit de lucht. 

We eten in een restaurant tegenover ons Hostal. Makkelijker kunnen we het niet hebben 👍. De eigenaar komt nog even langs om te kijken of alles oké is. Vertel hem dat de slang van de douche kapot is en het water erlangs loopt. Voor de rest zijn we heel tevreden 😊